Το τέλος ενός κύκλου .. .. η τελευταία ανάρτηση .. ..

Όταν ανοίγουμε ένα κύκλο μοιραία γνωρίζουμε ότι κάποια στιγμή θα τον κλείσουμε.

Έτσι και ο κύκλος του παρόντος ιστολόγιου έκλεισε, προσφέροντας θέλω να πιστεύω, κάτι λίγο στις τέχνες και στον πολιτισμό. 

Το ιστολόγιο θα παραμένει on line σεβόμενος όσους με οποιοδήποτε τρόπο συμμετείχαν, με πεζογραφία, ποίηση, απόψεις, φωτογραφίες, αφιερώματα..... 

Αν θέλετε βέβαια να κοινοποιείτε οτιδήποτε σχετικό, υπάρχει πάντα η ομάδα μας στο Facebook . 

Έχοντας πάντα μέσα μου το μεράκι του blogging και θέλοντας να έχω ένα χώρο στον οποίο θα κοινοποιώ δικά μου ποιήματα αλλά και σκέψεις μου, δημιούργησα ένα τέτοιο χώρο, το ιστολόγιο "Σκιές των Ονείρων" ,και θα ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή η διαδικτυακή επίσκεψή σας. 

Αυτή λοιπόν είναι η τελευταία ανάρτηση..... 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους με οποιοδήποτε τρόπο συμμετείχατε..... 

Θανάσης Καλλονιάτης

Χειμώνας // Γιάννης Μπαρκαλάκης

"Δεν πετούν τα χελιδόνια
Κι έχω θλίψη στην καρδιά
Και στα όμορφα τ αηδόνια
Έχει πάψει η λαλιά

Έφυγε το καλοκαίρι
Έφυγαν κι αυτά μαζί
Τραγουδώντας ταίρι ταίρι
Φύγαν για την Αφρική

Ως την άνοιξη θε ναρθουν
Μα μου σφίγγεται η καρδιά
Μήπως και στον δρόμο πάθουν
Και βρεθούν στην λησμονιά"

"Από το φώς στην Γαλήνη"
Εκδόσεις Μίλατος 1989
Ιωάννης Μπαρκαλάκης

Το βλέμμα σου // Δέσπω Πηλαβάκη

Black n White Eyes by Juliann Sweet

"Εκείνο το βλέμμα σου
κατάμαυρο σύννεφο
ταξιδεύει στα μάτια,
στα χείλη,στο λαιμό
και ξεκουράζεται στην καρδιά μου.

Εκείνο το βλέμμα σου
μαχαίρι κοφτερό
μου πονά το κορμί
μου πληγώνει τη ψυχή
και ξεθυμαίνει στην καρδιά μου,

Εκείνο το βλέμμα σου
καθρέφτης της δικής μου ζωής,
άνεμος που αναστατώνει το είναι μου,
φωτιά που καίει τους ενδοιασμούς
και με οδηγεί στον παράδεισο
της αμαρτίας μου."

Δέσπω Πηλαβάκη

Γυμνό κλαδί // Ιωάννης Βασιλάκος

"Χειμώνα της ντροπής
Νύχτα από τα φύλα
ψάχνεις να τα βρεις

Το κρύο της κορφής
θύμωσαν τα φύλα
Πέρασε νωρίς

Φορτώθηκε κρεμμύδι
Πίσω από το δέντρο
πούπουλα στρωσίδι

Στο μύλο η σπίθα
Σπαθιά για λύχνο
Χάνεται η ψύχρα

Φωτίζονται σκιές
σε άδειο χώμα.
Λιτές απέριττες αχνές."

30/9/2021
Ιωάννης Βασιλάκος

Παρουσίαση της συλλογής ποιημάτων "ΑΠΟΗΧΟΣ"

Η Αγγελική Ζευγολάτη και οι Εκδόσεις ΑΛΦΑ ΠΙ σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "ΑΠΟΗΧΟΣ" το Σάββατο 2 Οκτωβρίου στις 20:00 στο Cielo Restro - Bar στη Ν.Μηχανιώνα.

Η Είσοδος Ελεύθερη.

Σε ανοιχτό χώρο σεβόμενοι όλους τους συνανθρώπους μας!

Το Αγόρι που Κλαίει ~ Τζιοβάνι Μπραγκόλιν

Πρόκειται για έναν πίνακα του Ιταλού καλλιτέχνη Τζιοβάνι Μπραγκολίν, του ανθρώπου πίσω από μια συλλογή έργων τέχνης γνωστών ως «Τα Αγόρια που Κλαίνε». Τη δεκαετία του 1950, παραγόντουσαν μαζικά αντίτυπα αυτού του πίνακα και σύντομα ακολούθησαν αναφορές σχετικά με αυτά. Η Βρετανική εφημερίδα «The Sun», ανάφερε πως οι πυροσβέστες έβρισκαν συχνά ένα άθικτο αντίγραφο του πίνακα στα ερείπια των καμένων σπιτιών. Πολλοί πιστεύουν πως η εικόνα προκαλεί δυστυχία και φωτιά, καθώς το αγόρι είναι θλιμμένο.

Πηγή

Ταινία μικρού μήκους για την παιδική αναπηρία

Cuerdas: Η ταινία μικρού μήκους για την παιδική αναπηρία που συγκινεί !! !! !!

Ο Νικόλας πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και στο σχολείο τα παιδιά δεν παίζουν μαζί του. Όλα εκτός από την Μαρία, η οποία δεν πτοείται και παίζει μαζί του, του διαβάζει, και βρίσκει τρόπους να έχουν κοινές δραστηριότητες. Τα παιδιά χτίζουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο, το οποίο θα επηρεάσει τον τρόπο που η Μαρία βλέπει τη ζωή.

Η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη Pedro Solis βραβεύτηκε με το βραβείο Goya

Αλλιώτικοι καιροί // Χρύσα Θυμιοπούλου

"Η ελπίδα χαράζει την σιωπή
φωτίζει παιδιών την προσευχή
Πατρίδα μην κλαίς άλλο πικρά
θα 'ρθουνε χρόνια γιορτινά
Δεν λέει να αλλάξει η εποχή
φοβούνται το φως μας οι εχθροί

Κι ο χρόνος αδίστακτος φρουρός δεμένος στα δίχτυα των εχθρών
Και όταν πέφτει η βροχή
κοιμούνται μεγάλοι και φτωχοί
Και όταν πέφτει η βροχή
παζάρια και πρέφα στην στενή

Με δάκρυα κάνω προσευχή
να ρθουνε αλλιώτικοι καιροί
Δεν έχουν τα σπίτια πια γωνιές
της μοίρας ακούγονται φωνές
Στους δρόμους που παίζουν τα παιδιά
η ελπίδα ανθίζει στα κρυφά"

Χρύσα Θυμιοπούλου ~ Συγγραφέας-Ηθοποιός.

8/8/2021 ~ Νομικά κατοχυρωμένο

Εκεί μακριά // Στέλλα Πετρίδου

"Εκεί μακριά στα πέρα μέρη,

που μοναχά η αγάπη ξέρει,
ψάχνει η αλήθεια μου να μάθει,
που βασιλεύουνε τα πάθη.

Εκεί μακριά στα όμορφα λόγια,
που σταματούνε τα ρολόγια,
χτίζουν τα μάτια μου πατρίδες
να θρονιαστούνε οι ελπίδες.

Εκεί μακριά στ’ απωθημένα,
που ζουν τα όνειρα κρυμμένα,
βρίσκει το μέλλον μου λιμάνι
πληγές του σήμερα να γιάνει.

Εκεί μακριά στα καλοκαίρια,
που λάμπουν φωτεινά τ’ αστέρια,
βάφονται οι νύχτες μου μ’ αγάπες
ν’ αφανιστούνε οι απάτες.

Εκεί μακριά στα πέρα μέρη,
εκεί που η αγάπη μόνο ξέρει,
τρέχω το σήμερα να χτίσω,
τη μια ζωή μου να φωτίσω."

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική της συλλογή "Έλα ξανά", εκδόσεις "Βακχικόν"

Γυναικοκτονία, της Μαίρης Ζάχου

"Ω θυγατέρα έρημη και παραπλανημένη
Κόρη τ ουρανού,
της γης χαροκαμένη.
Μάνα που τη γέννησες
πόση στεναχώρια,
στα σωθικά σου θα δεχτείς
απ' τον αφανισμό της.
Θλιμμένη μέρα τραγική,
χωρίς αισθήματα κενή
στου παραδείσου τα περβόλια.
Και παραστράτησε ο νούς
και πα να σε μαγέψει,
στου χάους τα σοκάκια...
Το κλάμα είναι γοερό
σταματημό δεν έχει..
Δεν είναι μίσος μήτε οργή,
είναι του βάθους η ψυχή
που φέρνει τη συντέλεια.
Χωρίς να το νοιώσεις κόρη μου
σε άλλους κόσμους περπατάς,
στα σύννεφα γυροβολάς,
δε νοιώθεις την απώλεια.
Γυναικοκτονία άλλη μια ,
δάκρυα χυμένα πολλά
στην επτάσφαιρη την Πούλια..
Θανατικό απ' το χέρι που κράτησες,
απ' το κορμί που εράστηκες,
απ' το φιλί που ένιωσες..
Μέσα στα σωθικά σου.
Λαβωματιά ερωτική,
ξεψύχισμα του πόθου σου
στα σκαλοπάτια της αβύσσου.
Ω θλιβερέ μου έρωτα μου πήρες την μίλια μου,
εσκότωσες τη μοίρα μου,
κι αφάνισες την καρδιά μου.
Μάνα βαστάξου δυνατή,
η κόρη έγινε πουλί,
έγινε πεταρούδι...
Σε συντροφιά Αγγελική
και θεϊκό τραγούδι!!"

Μαίρη Ζάχου

Το τελευταίο "αντίο" σε γιαγιάδες και παππούδες του Juan Lucena

Mέχρι και σήμερα η εξάπλωση του νέου κορωνοϊού covid-19 σε όλο τον κόσμο είναι, με ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους να είναι ηλικιωμένοι και άτομα με υποκείμενα νοσήματα.

Προς τιμήν, λοιπόν, όλων των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, των παππούδων και των γιαγιάδων, που έχασαν τη μάχη με τον ιό και δεν κατάφεραν να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους εγγόνια, ο καλλιτέχνης, Juan Lucena, ζωγράφισε έναν πίνακα που συγκινεί για την ανθρωπιά του.

Ο πίνακας του Juan Lucena, απεικονίζει γιαγιάδες και παππούδες να πηγαίνουν προς το φως, τη στιγμή που τα μικρά τους εγγόνια τούς αποχαιρετούν από μακριά.

Δύο τρυφερά ποιήματα της αγαπημένης Δέσπως Πηλαβάκη

Νικόλαος Γύζης - Tο παραμύθι της γιαγιάς

~Στον εγγονό μου~ 

"Δώσε μου μία αγκαλιά
να κλείσω εγώ τα μάτια
βασίλισσα να ονειρευτώ
πως είμαι σε παλάτια.

Να ξαναγίνω κόρη νιά
και να κρατώ στα χέρια
του ουρανού το πιο λαμπρό
αστέρι από τ αστέρια.

Βλέπω στο προσωπάκι σου
μικρό παιδί το γιό μου
κι όλο τον κόσμο αγαπώ
και τον θωρώ δικό μου.

Τα ολόμαυρα ματάκια σου
γλυκά σαν με κοιτάζουν
χίλιων λογιών παράδεισους
χίλιες χαρές μου τάζουν."


~Στον εγγονή μου~ 

"Μες της ζωής την παγωνιά
ήρθες σαν ηλιακτίδα
μες τη ζωή μου ζεστασιά
και της χαράς ελπίδα.

Ήρθες και άνθισε ξανά
χαμόγελο στα χείλη
κι όλες οι πίκρες της ζωής
γίναν γλυκό σταφύλι.

Καρδούλα της καρδούλας μου
ματάκια μου μελένια
χαρά μου και αναπνοή
μικρή μου λουλλουδένια.

Χίλιες χαρές στο δρόμο σου
να στείλει η Παναγία
και να σου δίνει ο Θεός
υγεία και ευτυχία."

Δέσπω Πηλαβάκη

Στιγμές // Μαρία Αντωνίου

"Μην κρατάς τις στιγμές.
Έρχονται και φεύγουν.
Δεν κόβεται ο χρόνος,
κυλάει σαν ποτάμι.
Σαν σταγόνα στο τζάμι.
Στις σπηλιές της γης κρύφτηκαν
τα όνειρα και τα μυστικά φιλιά,
που γλύτωσαν απ' τη θλίψη
και το ψέμα.
Το ξέρεις.

Μαχαίρι κρατάει η ελπίδα
και δεν ξέρω αν τον πόνο της
μπορούμε να αντέξουμε.
Τώρα που ο ήλιος,
πήρε στη δύση του να γέρνει,
κράτα εσύ λίγο απ' το φως του
μέσα στα μάτια σου."

Μαριάνα Αντωνίου ~ 2021 ~ Κατοχυρωμένο.

Μήπως είναι αργά // Αμαλία Κέντρου (Διήγημα)

 

Άνεμοι φυσούσαν και ένιωσε να παγώνουν όλα γύρω. Το σώμα της έτρεμε και η καρδιά χτυπούσε δυνατά. Ξύπνησε απότομα και κοίταξε γύρω της. Όνειρο ήταν...

Την πήρε ο ύπνος στον καναπέ και με το παράθυρο ανοιχτό. Τα παιδιά δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα. Και αυτος, οάντρας της, ο σύζυγος, ο πως τον λένε, το άλλο της μισό ροχάλιζε του καλού καιρού σαν να μην είχε γίνει τίποτα το προηγούμενο βράδυ.

Σηκώθηκε μηχανικά να αρχίσει να κάνει τα “πρέπει” της κάθε μέρας τα τελευταιά είκοσι χρόνια. Το μουδιασμένο σώμα άρχισε να δαμαρτύρεται χαρίζοντάς της σουβλιές πόνου παντού. Μα πιο πολύ πονάει η ψυχή της. Όχι από τη συμπεριφορά, ούτε από τις προσβολές του, αλλά από τα λόγια της κόρης της.

“Εσύ φταις μαμά” της είπε με επικριτικό ύφος “δικό σου δημιούργημα είναι. Έτσι τον γνώρισες και τον αποδέχτηκες. Είναι αργά να υψώσεις φωνή. Πενηντάρισες. Είναι αργά, είναι αργά”. Αυτές οι λέξεις σκέπασαν 20 χρόνια ζωής.

Στο πέρασμα από το σαλόνι στην κουζίνα ρίχνει ένα βλέμμα στον καθρέφτη στον τοίχο. Τρομάζει με αυτό που αντικρίζει. Δεν είναι αυτή. Στέκεται μπροστά στον καθρέφτη σαν άγαλμα. Πόσες φορές έχει περάσει από δίπλα του, πόσες τον έχει ξεσκονίσει χαϊδεύοντάς τον. Χιλιάδες φορές. Καμία όμως δεν του εχε δώσει σημασία. Δεν την ενδιέφερε ο εαυτός της. Της αρκούσε να βλέπει το χαμόγελο των παιδιών της και ας της έλεγαν πολλές φορές με ύφος “Δεν ξέρεις εσύ, ζεις σε άλλο κόσμο, έξω είναι αλλιώς”. Της αρκούσε να βλέπει τον άντρα της να ευχαριστιέται από το καλομαγειρεμένο φαγητό όταν γυρνούσε από την δουλειά και ας της έλεγε νευριασμένος. “Όλη μέρα κάθεσει τι κάνεις; Εγώ κουράζομαι, δουλεύω για να μη σας λείψει τίποτα γι αυτό μη μιλάς, Σκάσε και άκου.”

Ένας βαθύς αναστεναγμός βγαίνει από μέσα της και τα μάτια βουρκώνουν. Βλέπει την γκριζομάλλα μεσόκοπη γυναίκα στον καθρέφτη απέναντί της και αρχίζει να της μιλάει, να συζητάει μαζί της και να την γεμίζει με πολλά αναπάντητα γιατί.

“Γιατί έγινα έτσι εγώ; Που χάθηκε ο εαυτός μου τόσα χρόνια; Γιατί τα βλέπω όλα σαν υποχρεώσεις; Γιατί δεν είμαι εγώ αυτή στον καθρέφτη;” Σκουπίζει με την παλάμη τα δάκρια που τρέχουν και τα κοιτάζει. Δεν είναι διάφανα, κόκκινα είναι. Το αίμα της είναι. Πόσο βαρύ είναι αυτό το δάκρυ, πόσο σκοτεινό, πόσο φόβο κρύβει μέσα του... Κοιτάζει τον καθρέφτη και σφίγγει τα δόντια μέχρι που νιώθει το σαγόνι της να τρέμει και να πονάει. Να ρίξει μια γροθιά στον καθρέφτη να σπάσει; Γιατί; Που της λέει την αλήθεια; Τώρα που τον έχει μέσα στο σπίτι μέρα και νύχτα εξαιτίας του ιού; Τώρα που μπορεί να σηκώσει το κεφάλι και να σταθεί απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. Τόσα χρόνια μήπως δεν ζούσε με έναν άλλον ιό; Αυτόν που τον λένε έρωτα; Μόνη της ένιωθε, μόνη της νοσούσε. Πολλά πράγματα ίδια. Από τον ερωτοϊό έτρεχε στο μπάνιο να καθαριστεί από την κτηνώδη βία και μετά ξάπλωνε στο κρεβάτι μαζί με τις σκέψεις της. Από τον κορονοϊό τρέχει ξανά πολλές φορές στο μπάνιο να πλύνει τα χέρια της. Ποια η διαφορά. Το νερό όσο καυτό και αν είναι καθαρίζει μόνο από έξω. Το μέσα της είναι βρόμικο και δεν πλένεται με τίποτα. Το μέσα της είναι αυτό που πονάει. Η ψυχή της είναι μία ανοιχτή πληγή που αιμοραγεί χρόνια τώρα. Μόνο που τις τελευταίες μέρες το μαχαίρι μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην πληγή και ο πόνος γίνεται αφόρητος. Χθες το βράδυ οι μαχαιριές άρχισαν να κομματιάζουν και την σάρκα της.

Τόλμησε να διαφωνήσει, τόλμησε να υψώσει τη φωνή. Τόλμησε να διεκδικήσει. Τόλμησε να κάνει αισθητή την μέχρι τώρα ανύπαρκτη παρουσία της. Και η ανταμοιβή; Για άλλη μια φορά ο άντρας ο βαρύς απέναντί της. Νευριασμένος και νευρικός. “Σκάσε” της είπε “Σε παντρεύτηκα να με υπηρετείς και όχι να μιλάς, σε πληρώνω να είσαι η μάνα των παιδιών μου και η δασκάλα τους όχι η δικιά μου, σε πληρώνω για να είσαι η πόρνη στο κρεβάτη και όχι η ερωμένη μου, σε πληρώνω να υπακούς με ραμμένο το στόμα και όχι με ανοιχτό. Εγω κάνω κουμάντο εδώ μέσα, εσύ απλά υπάρχεις να μιλάς με την αδειά μου, τιποτένια.”

Ξεσπάει σε λιγμούς λέγοντας στον καθρέφτη της. “ Που ήμουν όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως σε κάποιον δρόμο που έτρεχα ψάχνοντας τον έρωτα που γνώρισα πριν είκοσι χρόνια και έχασα τον εαυτό μου; Να αλλάξω δρόμο ή μήπως είναι πολυ΄αργά πιά;”

Αμαλία Κέντρου

Άποψη // Ποιητική συλλογή "οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος" του Ιωάννη Πανουτσόπουλου

Γράφει η Στέλλα Πετρίδου

Ποιητής: Ιωάννης Πανουτσόπουλος

Έτος έκδοσης: 2020

Σελ.: 112

Εκδόσεις: Τόπος

Τη νέα του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε πρόσφατα ο ποιητής Ιωάννης Πανουτσόπουλος από τις εκδόσεις «Τόπος» με τίτλο «οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος».

Όπως μαρτυρεί και ο ίδιος ο τίτλος, η συλλογή πραγματεύεται θέματα που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο ως μονάδα, αλλά και ως μέλος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, ως αυτόνομο, αλλά και ως εξαρτώμενο ον του κόσμου στο οποίο ανήκει, ζητήματα που ξεπηδούν από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, αναπτύσσονται μέσα στα στενά όρια του οικογενειακού του περιβάλλοντος κι έπειτα ξεπηδούν στην ευρύτερη οικογένειά του, την οργανωμένη κοινωνία. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο ποιητής συγκεκριμενοποιείται. Τα «οικογενειακά ή πολυπρισματικός κόσμος» είναι ο «τρόπος να θεραπεύσουμε τα τραύματα όταν μπορούν να επουλωθούν. Να χαρίζουμε τη συγγνώμη πριν ακόμα μας ζητηθεί. Να νουθετούμε δίχως να γίνει αντιληπτή η νουθεσία».

Η συλλογή περιέχει στο σύνολό της τριάντα έξι ποιήματα, τα οποία χωρίζονται σε τρεις ενότητες των δώδεκα ποιημάτων.

Η πρώτη ενότητα φέρει τον τίτλο «Οικογένεια της σιωπής». Στην ενότητα αυτή ο ποιητής αναφέρεται σε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια οικογένεια και την εξελίσσουν σε θεσμό. Το περιβάλλον της οικογένειας αποτελεί το πρώτο σπίτι του ανθρώπου, αυτό που διαμορφώνει την προσωπικότητά του, προετοιμάζει την ένταξή του στην κοινωνία και ορίζει τη μετέπειτα πορεία του μέσα σ’ αυτήν. Η επιτυχία της ένταξής του εξαρτάται από το είδος της προετοιμασίας που προηγήθηκε. Και, φυσικά, μιλάμε για μια προετοιμασία που τις περισσότερες φορές συντελείται σχεδόν αθόρυβα, δίχως να προκαλεί και δίχως να στοχοποιείται. Η δυσκολία της, παρόλα αυτά, είναι αισθητή, καθώς είναι εμφανή τα σημάδια της στο χρόνο, σημάδια που μετατρέπονται σε μνήμες είτε ευχάριστες είτε δυσάρεστες για τον πρωταγωνιστή του.

Σωκράτης Παπαιωάννου // Αντάμωμα

 

Μουσική: Νίκος Πανδής
Στίχοι: Αγγελική Ζευγολάτη

Παραγωγή - Ενορχήστρωση: Σωκράτης Παπαϊωάννου

Έπαιξαν οι μουσικοί:

Τύμπανα : Γιάννης Γιαννούλης
Μπάσο : Δημήτρης Κάκος
Πιάνο-Πλήκτρα : Μαργαρίτης Πετεινάρης
Ακορντεόν : Σωκράτης Παπαιωάννου
Φωνητικά :Εύη Κουτσαυτάκη

Οι ηχογραφήσεις, η μίξη και τo mastering έγιναν στο Gravity Studio

Μίξη / Mastering: Γιάννης Γιαννούλης

Φωτογραφία : Γιώργος Φανάρας

Στίχοι:

"Γιούλια κι ανθοί τριανταφυλλιάς
εστήσανε χορό
σε περιβόλι άκαρπο
δώσαν ζωή και χρώμα
Τη νύχτα που σε γνώρισα
φοβήθηκες θαρρώ

μα έπιασα τα χέρια σου
και τα κρατάω ακόμα

Για σένανε
τ'αδύνατα κατόρθωσα
μόνο για σένανε
και τώρα τραγουδάω
μόνο για σένα
τους ουρανούς σεργιάνισα
για σένανε
και τ 'άστρα τα κρατάω
μόνο για σένα
μόνο για σένανε

Τις πρώτες λέξεις φύτεψα
πα στην ξερολιθιά
και τις σιωπές τις κράτησα
σαν την αναπνοή μου
Το δάκρυ σου το φύλαξα
σαν δέκα φυλαχτά
σφιχτά στο στήθος τό 'κλεισα
πυξίδα στη ζωή μου"

Τροχός είναι η ζωή // Αντρούλλα Θεοκλη Νικηφόρου

"Τροχός είναι η ζωή,
νυχθημερόν γυρίζει,
πότε καλά,πότε κακά,
η μοίρα τό ορίζει!

Κέντρο τού άξονα η ζωή,
οι ακτίνες του ,ρυθμίζουν,
σέ κάθε του περιστροφή,
τά πάνω-κάτω έρχονται,
έτσι απλά γυρίζουν!

Καλά να κάνεις στήν ζωή,
πίσω θά επιστρέψουν,
σέ μιά ανέλπιστη στιγμή,
καί συναισθήματα χαράς,
μέσα σου,θά ζωντανέψουν!

Ζήλεια καί μίσος μήν σκεφτείς,
σέ άλλους να μοιράσεις,
γιατί ο τροχός,στό γύρισμα,
πάνω σου,θά στοιβάσεις!

Άδικη η γενναιόδωρη,
άν η ζωή μας τάξει,
κύκλους θά κάνει ο τροχός,
τά πάντα θά αλλάξει!

Άν στό τροχό τής μοίρας σου,
κακοτοπιές περάσεις,
κράτα καλά μέ δύναμη,
καί θά τις προσπεράσεις!

Καθώς γυρίζει ο τροχός,
κι ανώμαλα κτυπιέται,
ξάφνου νά περιστρέφεται,
σέ όαση πλανιέται!

Η λύπη γίνεται χαρά,
τό μίσος καλωσύνη,
η ψυχή δροσίζεται,
καί τέλος η οδύνη.

Ο τροχός ακατάπαυστα γυρίζει,
καί τής ζωής τό νήμα στριφογυρίζει,
πότε το μπλέκει όμορφα,υφάδυ μεταξένιο,
πότε τό μπλέκει άσχημα,υφάδυ μπερδεμένο!"

Αντρούλλα Θεοκλη Νικηφόρου ~ 25/9/2021

"Σκέψου λοιπόν αυτό το αγγελούδι" της Ειρήνης Λεοντάρα

Το μεγαλώνεις με χίλιους δύο κόπους δίνεις και την ψυχή σου για αυτό και έρχεται κάποιος, κάτι και το λουλούδι σου χάνεται.

Έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης, εμείς οι γονείς. Πώς πρέπει να αναθρέψουμε το παιδί μας; Τι όπλα, τι εφόδια χρειάζονται για να γίνει μια δυναμική προσωπικότητα σε μια εποχή που ούτως ή άλλως πολυσύνθετη είναι.

Και πριν αρχίσουν οι τύψεις και οι ενοχές για όλα για το αν είμαι σωστός γονιός, ικανός ή επαρκής θα έλεγα από τη μικρή μου πείρα σαν γονιός μιας τετράχρονης κόρης και σαν καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης με πολυετή πείρα και συνεχή επαφή με εφήβους ότι το μόνο πράγμα που σε κάνει καλό γονέα είναι να βλέπεις το χαμόγελο στο παιδί σου. Αρκεί αυτό; Ασφαλώς και όχι. Η επαφή. Η ουσιαστική επικοινωνία κάνει την διαφορά. Να υπάρχει εμπιστοσύνη. Να δημιουργείς και να κάνεις πράγματα με το παιδί σου. Το χτίσιμο των σχέσεων είναι δύσκολο πολύ. Οι γονείς νομίζουν ότι είναι κοντά στα παιδιά τους, αλλά δυστυχώς τα πρότυπα και οι παρέες πολλές φορές υπερισχύουν και της ίδιας της γονεϊκής αγάπης. Ειδικά στην περίοδο της εφηβείας που οι νέοι επιζητούν την ανεξαρτητοποίηση τους με κάθε τρόπο μαζί με την αναζήτηση της ταυτότητας τους τα πάντα περνούν από αμφισβήτηση. Κι αυτό απολύτως λογικό. Όμως προσοχή η προεργασία έχει ξεκινήσει ήδη πολύ νωρίς. Οι γονείς. Η στάση τους απέναντι στα παιδιά τους. Η σχέση των γονιών ως σύντροφοι μεταξύ τους επιδρούν στις σχέσεις που θα αναπτύξουν τα παιδιά τους με τους μελλοντικούς συντρόφους τους. Άρα οι γονείς που είναι σύντροφοι, συμπαραστάτες, φίλοι μεταξύ τους θα δώσουν και ανάλογα πρότυπα και στα παιδιά τους. Αντίθετα γονείς ανταγωνιστικοί, επικριτικοί, εχθρικοί θα τα μεγαλώσουν ανάλογα . Μην ξεχνάμε ότι η στάση μας λειτουργεί στα παιδιά μας σα σφουγγάρι για αυτά που λέμε ή ακόμα και για αυτά που δε λέμε. Το μόνο όπλο που έχουμε στα χέρια μας είναι η παρουσία μας στα παιδιά μας και η σκέψη ότι δεν είναι κτήμα μας. Είμαστε το μέσο για να απλώσουν φτερά και να πετάξουν. Αλλά με γερές φτερούγες, όχι σπασμένες.

Ειρήνη Λεοντάρα

Καθρέφτης // Μαρίνα Αντωνίου

"Καθρεφτίζαμε τη ζωή μας
στον μεγάλο καθρέφτη
του ουρανού
κι ήταν το γαλάζιο του
η ομορφιά μας όλη.
Μας ξέφυγε απ' τα χέρια ξεφνικά
κι έγινε θρύψαλα, κομμάτια.
Σ' ένα λαβύρινθο σπασμένων κομματιών
ακροβατούμε τώρα, σαν χορευτές
ονειρικού θιάσου,
πάνω σε σύρματα γυμνά,
της ψυχής και του μυαλού μας.
Ένας κόσμος που θαρρεί
πώς μεγάλωσε
και ξεπέρασε το σύμπαν,
ανάβει φώτα πορείας ξαφνικά
και ξεκινάει για άλλους γαλαξίες.
Καθώς φεύγει μέσα στο σούρουπο,
μια νύχτα κρατάει στα χέρια του
κι αφήνει τη μέρα όμηρο
στο δάσος των θηρίων
κι ακόμα δεν το ξέρει"

Μαρίνα Αντωνίου ~ 2021 ~ Κατοχυρωμένο.

Φάε, δάσκαλε // Χαράλαμπος Σαχτούρης

Συγγραφέας: Χαράλαμπος Σαχτούρης

Αριθμός σελίδων: 224

Έτος έκδοσης: 2013

ISBN: 978-960-6798-86-3

Η φράση «Φάε, Δάσκαλε...» ηχούσε καθημερινά στα τραπέζια των χωριάτικων σπιτιών, όπου οι δάσκαλοι καλούνταν να συμφάγουν με τους οικοδεσπότες, που δεν ήσαν μόνο γονείς μαθητών. Ήσαν κάτοικοι του χωριού, που αναγνώριζαν κάτι πολύ σημαντικό στην παρουσία του δασκάλου εντός τους και τον τιμούσαν με τον τρόπο τους. Η συμπλήρωση της προσφώνησης «Φάε, Δάσκαλε», με την επεξήγηση «για τα γουρούνια τα ’χουμε...», μπορεί να λεγόταν στις ενδοδασκαλικές συζητήσεις χάριν αστειότητας, πλην διέθετε και βάση αλήθειας, καθώς οι απλοί άνθρωποι ήθελαν να κάνουν το δάσκαλο να αισθάνεται άνετα στο τραπέζι τους, χωρίς να προβληματίζεται, αν, τρώγοντας, στερεί κάτι από τα μέλη της οικογένειας. Μ’ άλλα λόγια, με τη φράση αυτή, επεδίωκαν να υπογραμμίσουν την επάρκεια των αγαθών, για να περιορίσουν την όποια συστολή του δασκάλου απέναντι στα ανυπόκριτα καλέσματά τους...

Ο Μπάμπης Σαχτούρης, μαέστρος του λόγου, με αριστοτεχνικό τρόπο παρουσιάζει το "παρασκήνιο" της παιδείας στα δύσκολα χρόνια της ανάπτυξης της χώρας μας την δεκαετία του ’60 όταν ο Δάσκαλος είχε να αντιμετωπίσει χίλια μύρια κύματα στην προσπάθειά του να άνδρωση συνειδήσεις και να μορφώσει τα παιδιά της Ελληνικής απομακρυσμένης και ξεχασμένης από το Θεό επαρχίας. Η εξέλιξη είναι γνωστή. Εκατοντάδες παιδιά πέρασαν από αυτά τα θρανία, έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα και ζουν σήμερα ανάμεσά μας αναγνωρισμένη από την κοινωνία και χρήσιμοι γι αυτήν. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στην αξία και την προσφορά του δασκάλου και οφείλουν όλοι όσοι αναγνωρίζουν και εκτιμούν το δάσκαλό τους που τους έμαθε γράμματα να το προμηθευτούν σαν ελάχιστο φόρο τιμή.

Από τις Εκδόσεις Αλφα Πι