Το μεγαλώνεις με χίλιους δύο κόπους δίνεις και την ψυχή σου για αυτό και έρχεται κάποιος, κάτι και το λουλούδι σου χάνεται.
Έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης, εμείς οι γονείς. Πώς πρέπει να αναθρέψουμε το παιδί μας; Τι όπλα, τι εφόδια χρειάζονται για να γίνει μια δυναμική προσωπικότητα σε μια εποχή που ούτως ή άλλως πολυσύνθετη είναι.
Και πριν αρχίσουν οι τύψεις και οι ενοχές για όλα για το αν είμαι σωστός γονιός, ικανός ή επαρκής θα έλεγα από τη μικρή μου πείρα σαν γονιός μιας τετράχρονης κόρης και σαν καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης με πολυετή πείρα και συνεχή επαφή με εφήβους ότι το μόνο πράγμα που σε κάνει καλό γονέα είναι να βλέπεις το χαμόγελο στο παιδί σου. Αρκεί αυτό; Ασφαλώς και όχι. Η επαφή. Η ουσιαστική επικοινωνία κάνει την διαφορά. Να υπάρχει εμπιστοσύνη. Να δημιουργείς και να κάνεις πράγματα με το παιδί σου. Το χτίσιμο των σχέσεων είναι δύσκολο πολύ. Οι γονείς νομίζουν ότι είναι κοντά στα παιδιά τους, αλλά δυστυχώς τα πρότυπα και οι παρέες πολλές φορές υπερισχύουν και της ίδιας της γονεϊκής αγάπης. Ειδικά στην περίοδο της εφηβείας που οι νέοι επιζητούν την ανεξαρτητοποίηση τους με κάθε τρόπο μαζί με την αναζήτηση της ταυτότητας τους τα πάντα περνούν από αμφισβήτηση. Κι αυτό απολύτως λογικό. Όμως προσοχή η προεργασία έχει ξεκινήσει ήδη πολύ νωρίς. Οι γονείς. Η στάση τους απέναντι στα παιδιά τους. Η σχέση των γονιών ως σύντροφοι μεταξύ τους επιδρούν στις σχέσεις που θα αναπτύξουν τα παιδιά τους με τους μελλοντικούς συντρόφους τους. Άρα οι γονείς που είναι σύντροφοι, συμπαραστάτες, φίλοι μεταξύ τους θα δώσουν και ανάλογα πρότυπα και στα παιδιά τους. Αντίθετα γονείς ανταγωνιστικοί, επικριτικοί, εχθρικοί θα τα μεγαλώσουν ανάλογα . Μην ξεχνάμε ότι η στάση μας λειτουργεί στα παιδιά μας σα σφουγγάρι για αυτά που λέμε ή ακόμα και για αυτά που δε λέμε. Το μόνο όπλο που έχουμε στα χέρια μας είναι η παρουσία μας στα παιδιά μας και η σκέψη ότι δεν είναι κτήμα μας. Είμαστε το μέσο για να απλώσουν φτερά και να πετάξουν. Αλλά με γερές φτερούγες, όχι σπασμένες.
