"Καθρεφτίζαμε τη ζωή μας
στον μεγάλο καθρέφτη
του ουρανού
κι ήταν το γαλάζιο του
η ομορφιά μας όλη.
Μας ξέφυγε απ' τα χέρια ξεφνικά
κι έγινε θρύψαλα, κομμάτια.
Σ' ένα λαβύρινθο σπασμένων κομματιών
ακροβατούμε τώρα, σαν χορευτές
ονειρικού θιάσου,
πάνω σε σύρματα γυμνά,
της ψυχής και του μυαλού μας.
Ένας κόσμος που θαρρεί
πώς μεγάλωσε
και ξεπέρασε το σύμπαν,
ανάβει φώτα πορείας ξαφνικά
και ξεκινάει για άλλους γαλαξίες.
Καθώς φεύγει μέσα στο σούρουπο,
μια νύχτα κρατάει στα χέρια του
κι αφήνει τη μέρα όμηρο
στο δάσος των θηρίων
κι ακόμα δεν το ξέρει"
Μαρίνα Αντωνίου ~ 2021 ~ Κατοχυρωμένο.
