"Ήταν Γενάρης παραγιός στη δούλεψη του πόνου
κι αυλάκωνε σαν τιμωρός τις γειτονιές του κόσμου
τυλίγοντας τα όνειρα στης λήθης το αδράχτι
κι υφαίνοντας φυλάκιζε της μοναξιάς το δάκρυ.
Ήταν και Σάββατο μουντό και καημογεννημένο
στο δίσεκτο το πέρασμα, μ' αντάρα ζυμωμένο
φυλάγοντας μες του καιρού το μισερό συρτάρι
νιογέννητο ανάθεμα, σπαρμένο στο σκοτάδι.
Ήταν και ώρα μισεμού, στο χωρισμό δοσμένη
σαν τη φεγγιά της αστραπής, στο φόβο βυθισμένη
κεραύνωνε τη θάλασσα, στα δυο να τη χωρίζει
ηλιογραμμένα όνειρα για πάντα να τα σβήσει.
Κι ορθώθηκα καταμεσής στου πόνου το μεϊτάνι
κι αγκάλιασα κατάστηθα πικροζωής σεργιάνι.
Στου χωρισμού τ' απόστρατο γέρνει φεγγαροδείλι
και κουρασμένο σπαρταρά, σαν ουρανού καντήλι."
τυλίγοντας τα όνειρα στης λήθης το αδράχτι
κι υφαίνοντας φυλάκιζε της μοναξιάς το δάκρυ.
Ήταν και Σάββατο μουντό και καημογεννημένο
στο δίσεκτο το πέρασμα, μ' αντάρα ζυμωμένο
φυλάγοντας μες του καιρού το μισερό συρτάρι
νιογέννητο ανάθεμα, σπαρμένο στο σκοτάδι.
Ήταν και ώρα μισεμού, στο χωρισμό δοσμένη
σαν τη φεγγιά της αστραπής, στο φόβο βυθισμένη
κεραύνωνε τη θάλασσα, στα δυο να τη χωρίζει
ηλιογραμμένα όνειρα για πάντα να τα σβήσει.
Κι ορθώθηκα καταμεσής στου πόνου το μεϊτάνι
κι αγκάλιασα κατάστηθα πικροζωής σεργιάνι.
Στου χωρισμού τ' απόστρατο γέρνει φεγγαροδείλι
και κουρασμένο σπαρταρά, σαν ουρανού καντήλι."
