αόρατη περνάω ανάμεσα
απ' τα πλήθη των ανθρώπων.
Κανείς δεν μπορεί να με δει,
ποτέ κανείς δεν με είδε.
Γύρω μου αλλάζουν τα χρόνια
έρχονται καινούριες εποχές.
Άλλα χρώματα φοράνε οι δρόμοι
και μεγαλώνουν τα παιδιά.
Ανθίζουν λουλούδια
μεγάλωσαν τα δέντρα,
μα κι εκείνα δεν με βλέπουν
κι ας τους χαϊδεύω τα φύλλα τρυφερά.
Μόνο τα τρένα τις νύχτες που περνούν
με βλέπουν και σφυράνε.
Ίσως πάλι να αγνοούν εμένα εντελώς
και χαιρετάνε το σταθμό.
Καθόλου δεν με νοιάζει.
Μου φτάνει που πάντα
με αγκαλιάζει ένας αλήτης
παγωμένος αγέρας το χειμώνα."
Μαρίνα Αντωνίου ~ 2021
Κατοχυρωμένο.
