Χριστίνα Νικολάου // Η ποίηση είναι το καταφύγιο που ποθεί ... Aραξοβόλι σε απάνεμο λιμάνι!

Γράφει η Βάσω Κανιώτη

Η Χριστίνα Νικολάου γεννήθηκε στη Λαμία, παραμονή Χριστουγέννων. Έως τα δεκαοχτώ της βρίσκεται στην πόλη της, την οποία αφήνει για τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Έκτοτε ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στον χώρο της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης. 

Το καλοκαίρι του 2018 αρχίζει να γράφει στίχους βασιζόμενη στις εμπειρίες της, πηγή ζωής και έμπνευσης. Και η αρχή φαίνεται πως είναι το ήμισυ του παντός.

Τον Σεπτέμβριο του 2020 το ποίημά της με τίτλο “ Έρωτας, Σπασμένος Κούρος “ διακρίνεται στον 1 ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποιήματος των εκδόσεων Κοράλλι. Το 2021 λαμβάνει μέρος στο συλλεκτικό έργο “Του Έρωτα το κόκκινο” των εκδόσεων Όστρια και στην Ετήσια Λογοτεχνική και Καλλιτεχνική Έκδοση της Νέας Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς, ενώ ποιήματά της δημοσιεύονται και σε blogs στο διαδίκτυο.

Η ποίηση είναι το καταφύγιο που ποθεί ... Aραξοβόλι σε απάνεμο λιμάνι!

Ποιήματα της Χριστίνας .. .. 

ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ

Σ΄ έναν κόσμο που
παλεύει να σωθεί,
που πνίγεται, κι αργοπεθαίνει
μόνη, και γω.
Ως ελεύθερη πολιορκημένη,
φυλακισμένη μες στα τείχη
κάστρου απροσπέλαστου,
παλεύω να σταθώ.
Στης απομόνωσής μου τα χνάρια
η απόγνωση θεριεύει.
Μου λείπεις θαρρώ.
Μα ξάφνου,
αλαφιασμένη, την δίοδο ψάχνω
κοντά σου να βρεθώ.
Τα πέδιλα φορώντας, τα φτερωτά
του μαντατοφόρου Ερμή,
το λευκό μου άλογο, το γρήγορο καλώ.
Καλπάζει ο Πήγασος.
Στο ξέφωτο θα σε βρω.
Εκεί, κάτω απ' την σκέπη
γέρικης ελιάς θα μ' αγκαλιάσεις.
Εκεί, το φιλί σου θα γευθώ.
Θα με πλανέψεις,
θα πούμε, “Σ'αγαπώ”!
Σ'έναν κόσμο που αργοπεθαίνει,
λίγο θέλουμε ακόμη,
λίγο ουρανό
Τρέχω αγαπημένε μου, τρέχω
σαν τρελή, για να σε βρω!
ΛΙΓΟ ΟΥΡΑΝΟ;

ΜΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ Η ΖΩΗ

Να ζούμε τη ζωή
Μην το λησμονάς
Το χέρι μας γερά κρατάει
η στιγμή,
κι ας βαδίζουμε
μαζί.
Προς την κορφή του βουνού
Αγναντεύοντας το φευγαλέο
Γεμάτοι
απ' τις αγνές ψυχές που συναντήσαμε,
απ' τα χαμόγελα, που ανιδιοτελώς
χαρίσαμε,
από τα φλογερά αδούλωτα φιλιά μας.
Από τα άδυτα της ψυχής
αναβλύζει η ευτυχία
Όρθια ισορροπεί
μεταξύ ξαστεριάς και καταιγίδας.
Μια ανάδυση η ζωή
Πιάσε της Λευκοθέας το μαντίλι!
Mια οφθαλμαπάτη ότι αστοχήσαμε.
Κερδισμένοι
απ' τη χαρά της νίκης, μα πιότερο της
ήττας
πλούσιοι
σε λάφυρα από παθήματα,
γίναμε γενναίοι, χωρίς την
επιβράβευση.
Μια ανακάλυψη η ζωή
Και μην το λησμονάς
ΖΗΣΕ την!