Ερήμην // Κατερίνα Πήττα

 

Ζαλώθηκαν οι πέτρες,
τις αμαρτίες του κόσμου
κι αιμορραγούν!
Η αντοχή, δεν έχει τόπο
να ξεκουραστεί
και η ελπίδα λιμοκτονεί,
σε νύχτες, αφυδατωμένες,
Στεγνές!
Ερήμην σου, ξαναγράφεται η ιστορία!
Ερήμην σου, του κόσμου η μοιρασιά!
Ερήμην σου, οι προδιαγραφές
του μέλλοντός σου!
Κι εσύ;

Πού είσαι εσύ;
Ο βρυχηθμός σου,
σκόνταψε σε μάσκες!
Και οι γροθιές σου,
κρύφτηκαν, μέσα σε γάντια!
Τα λόγια σου, ρακένδυτα,
φτωχά,
αρνούνται να εγκαταλείψουν,
τα δόντια!
Κι έτσι που σε κατάντησαν,
τρομαγμένο κι άβουλο,
ζωντανό νεκρό,
άντε να πολεμήσεις,
για ιερά και όσια...
Τουλάχιστον, γονάτισε...
εις μνήμην ...
και μην ξεχνάς!
Ποτέ μη λησμονήσεις,
τις ρίζες της φυλής σου!

Κατερίνα Πήττα