Γράφει η Βάσω Κανιώτη
Η Εύα Κοτσίκου από παιδί αγαπούσε τις λέξεις και τα νοήματα που προέκυπταν όταν τις έβαζε στην κατάλληλη σειρά οπότε, μοιραία, περιπλανιέται στον μαγικό τους κόσμο από τότε.
Αρθρογραφεί στην προσωπική της στήλη «Ευαναγνώσματα» στη μηνιαία εφημερίδα «Η φωνή της Σαλαμίνας». Επίσης αρθρογραφεί στο λογοτεχνικό σάιτ «Μεταξύ μας». Διατηρεί την προσωπική της ιστοσελίδα «Ευαναγνώσματα» στην οποία υπάρχουν όλα της τα λογοτεχνικά έργα, όπως επίσης και το προσωπικό της μπλογκ με την ίδια ονομασία όπου στεγάζονται όλα της τα άρθρα. Είναι συνδιαχειρίστρια στην ποιητική ομάδα «Ποιητική έλξη». Έχει συμμετάσχει σε δύο ομαδικές ποιητικές συλλογές και κάποια από τα πονήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές όπως και σε διάφορα λογοτεχνικά σάιτς και μπλογκς.
Τι είναι ποίηση για την Εύα .. ..
"Ποίηση για μένα είναι η τροφή της ψυχής και του μυαλού. Η ποίηση μας «θρέφει» πνευματικά και νοητικά κατά τον ίδιο τρόπο που θρέφει η τροφή το σώμα και είναι τόσο χρήσιμη για το πνεύμα όσο το οξυγόνο για τον εγκέφαλο."
Φλος ρουαγιάλ
"Συμπαίκτη μου καλώς βρεθήκαμε.
Πάρε τη θέση σου κι εγώ τη δική μου.
Αυτό το παιχνίδι θα είναι μόνο για εμάς τους δύο.
Μέτρα τις κινήσεις σου, σκέψου τις στρατηγικές σου κι ας παίξουμε.
Αν δω ότι είσαι άξιος παίκτης δεν θα κουνηθώ από τη θέση μου αν δεν φτάσει η παρτίδα στο τέλος της.
Αν βαρεθώ απαξιώνω το παιχνίδι, το λήγω πριν την ώρα του και πετάω την τράπουλα στον αέρα.
Στόχος μου είναι να στα πάρω όλα.
«Φλος ρουαγιάλ» να σου πω καθώς το κάνω κοιτώντας σε στα μάτια.
Ας ξεκινήσουμε."
~
Στερνή εξομολόγηση
"Τώρα που καταλάγιασαν οι πόθοι,
τώρα που εξοστρακίσαμε κάθε εγωισμό, τώρα που κουραστήκαμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο που δεν ακονίζουμε πια τα μαχαίρια κάτω από τις γλώσσες μας, που τα συναισθήματα δεν μοιάζουν πια αιχμηρά αντικείμενα που τα λόγια μαλακώσανε και τα βλέμματα ημερέψανε...
Τώρα που ο έρωτας δεν ξεσκίζει πια τις σάρκες μας και τις ψυχές μας σαν πεινασμένο ζώο, τώρα πια, έχω να σου πω πως σ΄αγαπάω.
Όχι με εκείνη την αγάπη την κτητική,τη γεμάτη αίμα και πληγές, αλλά εκείνη που σε αφήνει ελεύθερο, που σε αποδεσμεύει που δεν οριοθετεί, που αγαπάει ό,τι αγαπάς.
Ακόμα και τη φυγή σου..."
~Εύα Κοτσίκου ~
