"Ξεχασμένα όνειρα στολίζουν εφιάλτες,
και παίζει η ψυχή λυπητερό τραγούδι.
Η όαση της ερήμου αργεί να φανεί,
αφήνει να μαραζώσει και το τελευταίο λουλούδι.
Στον ουρανό τ αστέρια δεν έχουν φανεί ακόμη,
ομίχλη σκεπάζει την ματωμένη γη.
Με αίμα αθώων προσπαθεί να ξεδιψάσει,
στην βουή του πολέμου ακούς τη σιγή.
Είναι αργά και κοιμάται όλη η πλάση,
και η συνείδηση πλάγιασε και αυτή.
Το κλάμα και το θρήνο δεν ακούει,
τα κορμιά άδεια στο χώμα τ αγνοεί.
Κι ο ήλιος που βγαίνει στη σκόνη κρύβεται,
και η μέρα ανατείλει θαρρείς οκνηρή.
Ο,τι έγινε,έγινε και χάνεται,
μα την ντροπή δηλώνει η πληγή.
Σκόνη έγινε ο κόσμος και σκόρπισε,
σ έναν αγώνα ηλιθίων έχασε η καρδιά.
Κι ο θησαυρός αν βρέθηκε του κόπου βραβείο,
τα πεπραγμένα χαράσσονται στην μνήμη βαθειά."
Χρύσα Χλιάτζου
