"Λασπωμένη μπάλα η γη
κι εμείς…Πήλινες φιγούρες
ατάκτως ερριμμένες
σε τοπίο αχαρτογράφητο.
Εφήμερα ανθρωπάκια
-τα επονομαζόμενα νοήμονα όντα-
σ’ έναν σύντομο περίπατο
βιώνουμε της ζωής το θαύμα.
Πορφυρόκρουστα φθινόπωρα,
ολάνθιστες ηλιοπλημμύρες,
πάλλευκους χειμώνες με γυμνά κλαδιά,
καλοκαίρια λουσμένα αλμύρα .
Με της νιότης τα δυνατά φτερά,
στους αιθέρες θησαυρούς ανιχνεύουμε.
Ρέει αδιάκοπα ο χρόνος.
Ωριμάζουμε.
Την αθωότητα απεμπολούμε
-σε λήθης ρωγμή την ξεχνάμε
παρέα με την αίσθηση του εφήμερου-
Χρόνο σπαταλάμε σε ύλης κυνήγι.
Η ουσία αδιάφορους μας αφήνει.
Αποπροσανατολισμένοι βολοδέρνουμε.
Σε χαμηλές, άσκοπες πτήσεις
αγωνιζόμαστε την ψυχή να βρούμε,
μα ήδη την ουσία έχουμε χάσει.
Κούραση μας καταβάλλει
Μοιάζει η ζωή μας με πουλί,
που δραπετεύει από κλουβί
και βιαστικά το σκάει.
Το παρελθόν ειρωνικά γελάει.
Θρόμβους δάκρυ στο βλέμμα κρεμάει.
Τα όνειρα της νιότης, νυχτερίδες
στης ζήσης το πανωδόκι.
Με παράπονο μας κοιτούν
και νιώθουμε καθαρά,
του εφήμερου μυρωδιά
τις βαθιές ρυτίδες να γεμίζει.
Μα ο χρόνος πίσω δε γυρίζει.
Στη λάμψη μιας αστραπής ξεφεύγουμε
απ’ των αναμνήσεων τον ξέφρενο χορό.
Συνειδητά παύουμε
συναισθήματα να πλαστογραφούμε.
Έτοιμοι πια μεγάλες αλήθειες
της ζωής ν’ αποδεχτούμε,
το νόημα της ύπαρξης να βρούμε,
το αδυσώπητο του χρόνου να χωνέψουμε.
Απ’ τα μικρά και τα απλά
μεγάλες χαρές να δρέψουμε.
Τα ανούσια να εγκαταλείψουμε
και ν' ασχοληθούμε με τα ουσιαστικά
Το τρωκτικό που λέγεται χρόνος
να σταματήσουμε να ταΐζουμε
με αβίωτες και αδικοχαμένες μέρες.
Αγάπη να δώσουμε απλόχερα,
με αγάπη την ψυχή να γεμίσουμε.
Κι όταν έρθει η ύστατη ώρα
που τα φώτα θα σβήσουν
και η αυλαία οριστικά θα κλείσει
η πήλινη φιγούρα με γεμάτη ψυχή
γιομάτη εμπειρία και γνώση
στη λασπόμπαλα να παραδοθεί."
Παρασκευή Κηπουρίδου
