 |
| Φωτιά ~ Δημήτρης Ρογγίτης |
"Αυτός ο ουρανός που τώρα
είναι γκρίζος, σκοτεινός
και βρέχει αποκαΐδια,
έχει ξαναπεράσει από δω,
του αρέσουν τα ταξίδια.
Στέκεται κι όλα τα κοίτα,
τίποτα δεν ξεχνάει.
Πώς να ξεχάσει τις κραυγές
που δάκρυσαν των αστεριών τα μάτια.
Τις πετρωμένες αγκαλιές
στο γύρισμα των κόσμων.
Πάντα στέκεται λίγο ακίνητος
στις σιωπηλές πλατείες
και πάνω απ' όλα τα βουνά
με τα στεγνά τα βράχια.
Κι όλο ακούει προσευχές,
τάματα κι υποσχέσεις,
μα όλο και πιο ψηλά
μες στο γαλάζιο χρώμα του,
θέλει να κρύψει αθώους."
Μαρίνα Αντωνίου ~ 3/8/202 ~ Κατοχυρωμένο.
~Καμένη γη (χαϊκού)~
"Μην ουρλιάζεις γη
η μοίρα σου γραμμένη,
σε αποκαΐδια.
Που πετάς αητέ
δέντρο δεν έμεινε πια,
να ξαποστάσεις.
Τα κωνοφόρα
εύκολα καίγονται μα,
άλλα δεν βάζουν.
Κανείς δεν φταίει
οι ευθύνες κρύβονται,
σε μαύρους καπνούς.
Καινούρια δάση
με ανεμογεννήτριες,
θα ξεφυτρώσουν.
Σπίτια και ζώα
στον βωμό του χρήματος,
παραδωμένα.
Τόπος κρανίου
έγιναν κόποι ζωής,
τροφή στις φλόγες.
Ψεύτικα δάκρυα
χλωρίδα και πανίδα,
ανακοινωθέν.
Έργα ανθρώπων
σημεία και τέρατα,
τρόμος και δέος.
Όνειρα σβήσαν
σε πύρινα ποτάμια,
ήλιε μην βγαίνεις."
"Άλαλοι καιροί/
Θρυμματισμένες Άνοιξες/
Πύρινα καλοκαίρια/
Σαρκοβόρες σκήτες ονείρων/
Αδειανές σπαρταρούν οι φωλιές/
Πύρινες γλώσσες αδηφάγες/
Φλόγες αναδεύουν της κόλασης τα σωθικά/
Οργισμένα σήματα
-φρυκτωρίες-
στων δασών τις κορφές/
Σφιχταγκαλιασμένα τα δένδρα/
άκου, πως τρίζουν τα δόντια
στο στερνό τους φιλί/
Φύλλα και κλαδιά, αναμμένα δαυλιά,
ανάμεσα σε "φυτρωμένα" σπίτια/
Πυρωμένα ακόντια, βολές στην καρδιά/
Δες live το στερνό τους ταγκό!/
Πλάσματα, ουρλιαχτά
της νυχτιάς νεκρική συντροφιά/
Πουλιά κυνηγημένα,
ερπετά...αποκαΐδια.../
Και τώρα που 'χεις επιλέξει
το θάνατο που σου αρμόζει,
τον ασφυκτικό,
πάρε βαθιά ανάσα.../
Η live μετάδοση, συνεχίζεται.../
Μα πρόσεχε!/
Μακριά απ' τις οθόνες τα παιδιά.../
Σκληρές εικόνες.../
Και κοίτα μη γυρέψεις ευθύνες.../
Δεν υπάρχουν πουθενά!/"
Κατερίνα Πήττα ~ 04/08/2021
~Περί δασών και ορέων~
"Έχω μια θλίψη εσπερινού Σεπτέμβρη μήνα, – κιόλα –
μα λέω μη φταίει το καιρικό το φθινοπωρινό:
Το πρωτοβρόχι τ’ άξαφνο που σπάει στα φυλλοβόλα
κι ως συντελείται, θυμικά πλησιάζω το αλγεινό.
Γι' αυτό κι εγώ, στις πτώσεις τους κατάχαμα κει στέκω
και τα θρηνώ που κείτονται στη γης κάτω νεκρά.
Μόνη χαρά, στους στίχους μου σαν ικανά τα πλέκω.
Σαν ικανά τα λόγια μου φαντάζουνε πικρά.
Έτσι το δάσος - μέσα μου, ζυγώνω και με φτάνει,
και τα δεντρά και τα χλωρά τα νιώθω αδερφικά μου,
που σαν χαθεί κάποιο, θαρρώ θλίψη στη σκέψη πιάνει
τόση, που η λόγχη της ψυχής ξεσπά στα λογικά μου:
Έχω μια θλίψη εσπερινή, Αυγούστου μήνα, – κιόλα –
που ευδοκιμούν οι θερινές κατ’ εντολή φωτιές.
Που ευδοκιμούν βουλευτικοί με μάτια σπιθοβόλα,
ζήτουλες, που δε νοιώθουνε παρά με τις γητειές..."
Γιώργος Ν. Μανέτας
~Άμορφη μάζα~
"Στην ψυχή του ποιητή
υπάρχει πόνος και θλίψη
από τα συντρίμμια που αντικρίζει.
Καταστροφές άνευ προηγούμενου...
Αδιανόητο να το συλλάβει
ανθρώπινος νους..
Μία άμορφη μάζα
το σκηνικό που αντικρίζει.
Ο πόνος του ποιητή
αβάσταχτος που θυμάται
τα πρόσωπα της ζωής του
εκεί μέσα στο γκρεμισμένο σπίτι
και οι ανάσες ακόμη να ιδρώνουν
τα τζάμια.
Ημέρες γεμάτες όνειρα και θάρρος,
κλάμα και χαρές,
λύπες μα και πίκρες
είχαν σαν αποτέλεσμα
ενός μυστικού διαλόγου
με την καρδιά, με το σπίτι,
με το χωριό, με τους ανθρώπους.
Τα δέντρα εμειναν νεκρά,
απογυμνωμένα,
λάσπες και συντρίμμια
όλα χαμένα στο πάθος του χρήματος.
Απροστάτευτα ζώα,
φοβισμένα τρέχουν να κρυφτούν
και να βρουν μια ασφαλή γωνιά,
άλλα πληγωμένα, άλλα νεκρά...
ποιος θα νοιαστεί γι' αυτά;;
Ο ποιητής έχει μοναξιά στο στόμα
δεν μπορεί να γράψει,
να τραγουδήσει, να μοιρολογήσει
μόνο λέξεις κλεμμένες
φτάνουν στα χείλη του.
Είναι βίαια φαντάσματα οι αναμνήσεις
από τις πληγές που έμειναν.
Η αιτία του πόνου πνίγει
και δεν θα σβηστεί ποτέ.
Αναπάντητα "γιατί"
ταλαιπωρούν την ψυχή,
που είναι έτοιμη να ουρλιάξει
από τον πόνο... πνίγεται!!
Ανεξίτηλες μνήμες από μια ζωή
που μέχρι χθες πλημμύριζε από χαρά
και μια ευλογημένη ρουτίνα.
Σιωπηλά, χωρίς φωνή
θρηνούμε τις θανατηφόρες πληγές
και τις απουσίες.
Τις νύχτες
η θλίψη γίνεται μόνιμη κατοικία
στη μαραζωμένη καρδιά
ξυπνώντας μνήμες του παρελθόντος.
Το φως του φεγγαριού
που δεν επιστρέφει ποτέ..
τίποτα όπως ήταν πριν
δεν πρόκειται να ξαναγίνουν,
πώς να το χωρέσει αυτό
ανθρώπινος νους,
πώς να μη θέλει να ξεσκίσει
τα σωθικά του
για το αποτρόπαιο θέαμα
που αντικρίζει
και θα υποστεί να ζήσει!!!
Ταξίματα και υποσχέσεις
των πολιτικών
και μπαλώματα στις ζωές τους
μερικες δεκάδες χρήματα ...
ίσα ίσα για να μην πεινάσουν
τις πρώτες μέρες
και να βουλώσουν τα στόματα
για λίγους μήνες.
Οι πολιτικοί είναι απομακρυσμένοι,
σε μια άλλη σφαίρα,
ζουν μέσα στην ίδια τους την καρδιά
και τις σκέψεις τους,
μετατρέποντας κάθε χειρονομία
ή συναίσθημα σε όμορφους ψήφους.
Τίποτα... Μόνο υποκρισία...
Αηδία, απελπισία!!!
Οι ελπίδες πια παραδόθηκαν
στο Θεό και στη θάλασσα."
