Θυμάσαι Όταν…
Τα παιδιά μαζεύοντας στις αλάνες και παίζανε παιχνίδια που τα ίδια είχαν επινοήσει;
Και όταν η σκόνη στα παπούτσια και τα ρούχα τους από το πολύωρο παιχνίδι, φαινόταν τόσο απαραίτητη για την ανατροφή και την εξέλιξη τους.
Όταν λέξεις όπως, κρυφτό, κυνηγητό σχοινάκι κρύβανε μέσα τους όλη τη διασκέδαση, όταν ακόμη δεν είχαν αντικατασταθεί από πολύπλοκα 3D παιχνίδια με χαρακτήρες σε μια οθόνη που το μόνο που κάνουν είναι να πυροβολούν και να σκοτώνουν.
Θυμάσαι τότε που το να βαριέται κάποιος στο σχολείο ή να είναι ανήσυχος την ώρα του μαθήματος, ήταν OK;
Όταν η αξία ενός ανθρώπου δεν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα Like στο φασεμπούκι.
Όταν το να χάσεις την σύνδεση στο Internet δεν έσπερνε τον πανικό.
Όταν τα σπίτια ήταν μικρά όμως έμοιαζαν με παλάτια γιατί κανείς δεν πνιγότανε μέσα σε αυτά.
Όταν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους με ποικίλους τρόπους αντί να τα καταπιέζουν, αντί να φοβούνται.
Όταν δεν σε κοιτούσαν καχύποπτα επειδή είπες «Καλημέρα» σε έναν άγνωστο.
Όταν οι γιατροί συνταγογραφούσαν περισσότερα αντιβιοτικά από ότι αντικαταθλιπτικά.
Όταν οι ανεμοστρόβιλοι σαρώνανε στο πέρασμα τους, τα τρένα εκτροχιαζόντουσαν και χίλια δεινά έπλητταν την ανθρωπότητα όμως με όποιο τίμημα, γινόντουσαν όλοι μια γροθιά.
Να θυμηθούμε να πούμε στα παιδιά, πως κάποτε ήταν αλλιώς ο κόσμος.
