Κρέμασες την σκιά σου πάνω στο μετάξι του φορέματος μου...Κούμπωσες όλα τα κουμπιά και η ασφυξία πνίγει κάθε νοτισμένη μου ματιά σαν κοιτώ το άδειο δωμάτιο. Έφυγες λίγο πριν αρχίσει η καταιγίδα και εγώ μένω εκεί ασάλευτη και μοιρολατρώ το όνειρο που κοιμήθηκε μια για πάντα λίγο πριν το άρωμα σου εξατμιστεί στο παρελθόν, από φόβο κάθομαι πάνω από το προσκεφάλι του ονείρου μην ξυπνήσει και εκείνο και ζήσω τον εφιάλτη που χάραξες μέσα στον καμβά της καρδιάς μου... Κι όμως σαν πέρασε λίγο ο καιρός κυοφορήθηκε μέσα μου ο θάνατος... Είσαι συνένοχος μιας ξεριζωμένης αγάπης που χορεύει μόνη πάνω στα βήματα του χωρισμού. Είσαι ο μόνος ένοχος για τον όλεθρο που ζουν οι σκιές μου μέσα στο άδειο δωμάτιο... Τα αποτσίγαρα που άφησες μου κρατάνε κάθε βράδυ συντροφιά και μεθάω την μοναξιά μου. Καθώς ρουφώ την γεύση σου από το απόσταγμα της πίσσας, η νικοτίνη μου σαγηνεύει το θέλγητρο της ηδονής. Μερόνυχτα κάθομαι στην ξύλινη κουπαστή σκάλα και νανουρίζω τα δάκρυα μου, αποκοιμίζω τον έρωτα φορώντας πάντα το λευκό φόρεμα που άφησες πάνω του την ώχρα του θανάτου λίγο πριν φύγεις και μείνω μια ασάλευτη μούμια κοιτώντας το άδειο δωμάτιο που ολοένα με πνίγει, είναι τόσο ασφυκτικά εδώ μέσα... Αέρινα βήματα δρασκελίζουν την ξύλινη σκάλα, το αίμα παγώνει και η ματιά μου περιπλανιέται ολόγυρα, μα φοβάται να κοιτάξει πίσω της... Οι στοιχειωμένες αισθήσεις μου φωλιάζουν μέσα στο μάτι του κυκλώνα σαν δραπέτευσε από την υγρή καταιγίδα... περιπλανιέται κι αυτή ξυπόλητη και μακριά από τα σύννεφα σεργιανίζει το τελευταίο της ταξίδι γύρω από το άδειο δωμάτιο μήπως και σε βρει πίσω να σε φέρει. Είναι τόσο ασφυκτικά εδώ μέσα... Οι νύχτες γέρασαν και μου χτενίζουν τις αναμνήσεις... Κόμποι από ξεφτισμένα δάκρυα που αγγίζουν τον λαιμό έγιναν οι κραυγές μου σκίζοντας το λευκό φόρεμα που το κιτρίνισε ο κουρνιαχτός του χρόνου και μονομιάς ντύθηκα την μοναξιά μου.
Συγγραφέας-Ηθοποιός
4/2/2021
Νομικά κατοχυρωμένο
