"Ζωγράφισα στα μάτια μου
ένα μικρό παράπονο,
να έχουν την έκφραση ενός κλόουν
όταν στο τσίρκο παίζει μαζί με τα παιδιά.
Δεν ήθελα να σε τρομάξω,
δεν ήθελα να δεις
το μέγεθος του πόνου,
ούτε το βάθος της δική μου χαρακιάς.
Έκανα το δάκρυ, ρούχο ασημοκέντητο,
το έριξα στα μαλλιά μου
για να χαμογελάσεις.
Το όνομα σου προσευχή
κρέμασα στο λαιμό μου,
μέρα και νύχτα δυνατά να ακούει
το χτύπο της καρδιάς μου.
Μάτια μου ποιο αστέρι πια
να ψάξω για να βρω
και να 'ρθω να στο χαρίσω,
που να έχει λάμψη ταιριαστή
με τα δικά σου μάτια."
Μαρίνα Αντωνίου ~ 2021
Κατοχυρωμένο
