"Μέσα στο κρύο ανθίζουν
της μοναξιάς τα γιασεμιά
σαν άνθρωποι που ζήσαν
δίχως αγάπη κι αγκαλιά.
Το τραπέζι τους στρωμένο
από πίκρα μοναξιάς
το ποτήρι τους γεμάτο
από δάκρυ της καρδιάς.
Μόνοι άνθρωποι στον κόσμο
που 'χουν τις ψυχές κλειστές
με το κρύο του χειμώνα να φωλιάζει στις καρδιές.
Μοναξιά έχεις ανάσα
σαν δηλητήριο πικρό
και μες στα στήθη μπαίνεις
σαν του τσιγάρου τον καπνό.
Αυτό θα πει να είσαι μόνος
να περνά βουβά ο χρόνος
μες στο πλήθος βυθισμένος
σε μια άκρη ξεχασμένος.
Μες στης μοναξιάς το δρόμο
να 'χεις συντρόφια τον πόνο
να μην νοιάζεται κανείς
αν πεθαίνεις ή αν ζεις."
Μαρία Βρανά-Παπάλα
Από την ποιητική συλλογή "Ανεμόεσσα Αιολίδα"
