Επιμέλεια Βάσω Κανιώτη
Ονομάζομαι Βασιλική Σκλαβούνου του Γεωργίου και της Αικατερίνης. Γεννήθηκα το 1968 στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής όπου και μεγάλωσα.Είμαι χωρισμένη και μητέρα δύο παιδιών, της Άννας Μαρίας και του Γιώργου. Η αγάπη μου για τον άνθρωπο συνετέλεσε στην απόφαση μου να σπουδάσω και να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη Νοσηλευτική, τον κύκλο σπουδών της οποίας ολοκλήρωσα το 1992 στην Αθήνα. Η πραγματική μου όμως λατρεία για φιλολογικά θέματα με οδήγησε στην παράλληλη ενασχόληση μου με τη συγγραφή ποίησης, ως κειμενογράφος σε πλήθος κειμένων ερευνητικού, ψυχολογικού και πολιτικού περιεχομένου, με την επιμέλεια και μετάφραση υποτίτλων σε ταινίες και ξένες σειρές, μεταφράσεις κειμένων κ.α. Οι παιδικές αναμνήσεις, τα αρώματα των δύο αγαπημένων μου πόλεων, της Θεσσαλονίκης με τον έντονο βυζαντινό χαρακτήρα και της Αθήνας με την περιπλάνηση στην Αρχαία Ελλάδα, οι δικοί μου άνθρωποι και οι προσωπικές εμπειρίες αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τις ποιητικές συλλογές μου. Όλα είναι ένας μικρός φόρος ψυχής για την οικογένειά μου και δη για την μητέρα μου Αικατερίνη.
ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΦΙΛΑ ΜΕ..
Ό,τι δεν έχει ένταση, δεν με αγγίζει...
Ό,τι είναι μέτριο δε με αφορά...
Ό,τι δεν έχει πάθος, δεν με εκφράζει...
Ο έρωτας για μένα δεν είναι βόλεμα...
είναι καρδιοχτύπι, είναι ρίσκο,
είναι απόλυτο δόσιμο, είναι να μου
κόβεται η ανάσα όταν είμαστε μαζί,
είναι να μου λείπει η μυρωδιά σου,
είναι να σε θέλω πέρα απ' τη λογική...
Τέλος στα λόγια τα ανείπωτα,
τέλος στους δισταγμούς,
τέλος στις δικαιολογίες
και τις αναβολές,
στα βλέμματα όλο υπονοούμενα...
γι'αυτό...
Σκάσε
και
Φίλα με...!
Σ' αγαπώ...
ΑΔΡΑΧΤΙ
Εκείνη την στιγμή που αίμα θα στάξει...
Μετά ο πόνος χάνεται...
Σιωπή γεννά γύρω μου
και σιωπή μοιράζω και εγώ ..
το χιόνι παγώνει τα χέρια μου
και η ζεστή μου ανάσα
τα ζεσταίνει για λίγο...
Σκέψεις που η σιωπή σηκώνει
από τις χαραμάδες της καρδιάς...
που πόνο μοιράζουν και την παγώνουν ...
περισσότερο από το χιόνι
που πάγωσαν τα χέρια μου...
πνοή που ανέλπιστα περιμένω
να ‘ρθει να την ζεστάνει...
και η σιωπή μου που πόνο κρατεί...
επιλογή που αγαπώ...
Σιωπή που διπλώνω ότι νιώθω για σένα...
Τείχη χτίζω ξανά μέρα με την ήμερα
που σιωπή μοιράζω ...
προστασία όχι δική μου
άλλα γι’ αυτό που νιώθω ...
γέλιο να μην ακούσω, ούτε μοιρολόι ...
είναι κάτι όμορφο απροσδιόριστο
σαν πέταγμα πουλιού
σαν μελωδία που με κάνει
πολλές φόρες να αιθεροβατώ
χορεύοντας μαζί της ...
προστατεύω αυτό που νιώθω...
που αν σπάσεις τον πάγο της σιωπής μου
θα το δεις...
γιατί έχει το όνομα σου σε κάθε
χαραμάδα της σκέψης μου...
ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΨΕΜΑ...
Καθισμένη στην άκρη του ονείρου
με μόνη συντροφιά τη σκέψη σου,
αγναντεύω τον γκρεμό της μοναξιάς μου.
Θα 'θελα να βουτήξω στο κενό...
εκείνο που άφησες πίσω σου φεύγοντας
και να χαθώ εκεί μήπως και καταλαγιάσει
ο πόνος που σκίζει το νου...
χωρίς νόημα περνούν οι μέρες της απουσίας σου,
αβάσταχτες και βασανιστικές αργοκυλούν οι νύχτες,
δίχως ξημέρωμα ελπίδας από πουθενά...
μια άψυχη ρουτίνα για να ξεγελώ τον εαυτό μου
πως είμαι καλά...
μια σανίδα σωτηρίας απ' όπου κρατιέμαι
μήπως κι ένα ψέμα σου μου πει
πως θα γυρίσεις ξανά...
ΜΙΚΡΗ ΘΕΑ...
Κάθε που βραδιάζει, ξαπλώνω στα σεντόνια του έρωτά μας
με μυστική επίκληση παίρνει σάρκα και οστά η μορφή σου...
Ξαπλώνεις δίπλα μου ψιθυρίζοντάς μου στο αυτί
λόγια ερωτικά, προνόμιο των εραστών...
Αμίλητη σου φιλώ το πρόσωπο, τα μάτια,
το λαιμό σ' ένα αρχέγονο τελετουργικό...
Τα χείλια μας ενώνονται διστακτικά...
Χάδια ξυπνούν κοιμισμένες αισθήσεις,
διεγείρουν πάθος που καίει τα κορμιά
και ζητά να ξεδιψάσει στου Έρωτα την ιερή πηγή...
εκεί θα σε λατρέψω με ηδονική κατάνυξη,
κι εσύ τον πόθο μου θα ξεδιψάσεις ξανά και ξανά
Ιέρεια θα γίνω στο βωμό του έρωτα σου κι εσύ,
μοναδικός Θεός μου, να με λατρεύεις σαν Μικρή Θεά.
ΈΝΑ ΓΛΥΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Ένα γλυκό τρυφερό
προσκύνημα, σε ό,τι αγαπώ
Ένα καταφύγιο
που κάθε χάδι έχει
την ανάσα σου και θάλασσας
μυρωδιά απλώνει
φάρος της καρδιάς
που στην ψυχή μιλάει
μέσα από την απόλυτη σιωπή
και το μυαλό μου στοιχειώνει
και κατακτά Αγάπη αγνή.
Όπως το φώς στην
μικρή γωνία της ψυχής μου.
Ζωής ανάσα παίρνει
Από την ανάσα σου
όμορφέ μου κύριε.
Σ' ΑΝΑΖΗΤΩ
Σ' αναζητώ κι απόψε στον καπνό του τσιγάρου,
βλέπω τη μορφή σου να ξεπροβάλλει σχεδόν
ολοζώντανη, απλώνω το χέρι ασυναίσθητα να σ 'αγγίξω
κι ας ξέρω ότι είσαι μόνο ένα παιχνίδι του μυαλού μου.
Σ' αναζητώ στη σιγαλιά της νύχτας,
προσμένοντας μια στερνή αγκαλιά σου,
να χωθώ μέσα της και να αφεθώ εκεί,
ανασαίνοντας σε βαθιά,
ρουφώντας κάθε θύμηση σου,
Ζωντανεύοντας στο μυαλό μου τις στιγμές που ονειρεύτηκα
για μας κάποια άλλη βραδιά
μεθυστική σαν την αποψινή,
όμορφε μου κύριε.
ΜΟΝΑΔΙΚΕ ΜΟΥ
Ξύπνησε μοναδικέ μου απ' τον ύπνο
στον οποίο οι παλιές αγάπες σ' έριξαν να ζεις.
Τον μισητό αυτόν λήθαργο,
που μου στερεί την ομορφιά
των ματιών και της ψυχής σου.
Είσαι ο ήλιος μου που φωτίζει και ζεσταίνει
κάθε γωνιά της ψυχής μου,
ξύπνα γιατί χωρίς εσένα ζω στο σκοτάδι
και στην παγωνιά και ανάσα πια δεν έχω.
ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ
Άνοιξα την πόρτα του κλουβιού σου
ελευθεριά να σου χαρίσω
και άνοιξες την καρδιά μου
άνοιξα τα χέρια μου να σε κρατήσω απαλά
και άνοιξες παράθυρο στην ψυχή μου
φιλί στα χείλη μου η πρώτη σου πνοή μου χάρισε
σταγόνες νερού σου έταξα
και έφερες βροχή να δροσίσεις απαλά
τα μάγουλά μου πού κόκκινα ήταν
από δάκρυα πού κυλούσαν
σαν αντίκρισαν τις πληγές σου που χνάρι κόκκινο άφηναν
στον δρόμο της ψυχής σου
χάδι άφησαν τα φτερά σου στα χέρια μου
και μυστικές λέξεις που την καρδιά μου έκλεβαν.
Άνοιξα το παράθυρο ελευθερία να σου χαρίσω
και σαν τα μάτια σου άνοιξες να με δεις φως μου χάρισαν
και φώτισαν την ψυχή μου, που σκοτάδι την έλουζε
ως τότε και σκιές θλίψης.
Αντίο σου είπα στον δρόμο σου
και σ' αγαπώ άκουσα κομμάτι της ψυχής μου.
