Και λίγο πριν ξημερώσει, ικέτεψε η νύχτα το φεγγάρι πύλη να της ανοίξει για να απλώσει το πέπλο της στα άδυτα της μοναξιάς και να σβήσει μια για πάντα την ελπίδα...
Το φεγγάρι μάτωσε σαν άκουσε τη στοιχειωμένη κραυγή της νύχτας που θέλει να ξεδιπλώσει το κουβάρι της σαν εφιάλτης στα νεκρά πτώματα από τη μοναξιά των ανθρώπων.
Σε προστάζω...
να γίνεις θειάφι και να αυτοκαταστραφείς, ούτε φύλλο της γης μη πειράξεις...
Είπε το φεγγάρι...
Άσε με να κάτσω στον θρόνο μου, δεν τους βλέπεις... σαν αιμοδιψείς με αναζητάνε, μια στιγμή θα ρίξω την κατάρα μου και θα εξαφανιστώ για πάντα...
είπε η νύχτα και άρχισε να διασπάται όπως τα κομμάτια του παζλ σαν έπαιρνε η αυγή να χαράξει...
Η Ιθάκη μου ανήκει...
ψέλλισε το φεγγάρι και δροσοστόλισε με την πνοή του την χαμένη ελπίδα, που ψάχνει τον δικό της Οδυσσέα μέσα σε κοράλλια και έβενους...
Αφουγκράζοντας τις σειρήνες που πικροθρηνοδούν για ένα του χάδι...
Και να... η σκιά του πάλλεται στον βωμό της σκέψης και εκείνος θαρρείς ζωντανεύει μέσα από τα μάγια της Κίρκης και ξεκινάει για έναν καινούργιο πηγαιμό στη χαμένη ελπίδα.
Νιώσε το φιλί της θάλασσας...
πλημμύρισε τα σμιλεμένα στήθη σου με το άγγιγμα των κυμάτων της...
Και σαν προϋπαντήσεις μνηστήρες από στάχτη, καλοκαιρινά πρωϊά να λησμονήσεις.
Συγγραφέας-Ηθοποιός.
12/1/2021
Νομικά κατοχυρωμένο
12/1/2021
Νομικά κατοχυρωμένο
