Σου πήραν τη μιλιά και σου παν να φωνάξεις.
Σου πήραν τα όνειρα και σου παν ονειρέψου.
Και ο χρόνος κυλά ανελέητος, αδυσώπητος,
δε λυπάται την ζωή την τρέχει.
Κρυφοκοιτάζω εκείνο το παιδί...
Εκείνο το παιδί που μεγαλώνει!!
Και ο χρόνος μικραίνει, στενεύει, δεν περισσεύει...
Κι εκείνες οι αθώες ανέμελες Φωνούλες, να γίνονται σκέψεις ...προβληματισμοί...
Μεγαλώνω λές και κλαίς..για όλα όσα φεύγουν,
για κείνα τα πονεμένα θέλω.
Η ζωή κυκεώνας και μείς οι αναπληρωματικοί, οι ανακυκλώσιμοι...Μεγαλώνω..."
Μαίρη Ζάχου
