"Για δεν φωτίζεις της καρδιάς
το μαύρο το σκοτάδι
με των ματιών σου τη φωτιά
και το γλυκό σου χάδι ;
Δεν με κοιτάς όπως παλιά
ο νους σου ταξιδεύει
κρύα μου δίνεις αγκαλιά
που πια δεν με μαγεύει
Με τιμωρείς στην ερημιά
παντοτινά να ζήσω
γιατί έκαμα το αμάρτημα
πολύ να σ αγαπήσω
Όλη η ζωή μου χειμωνιά
που ήλιο πια δεν έχει
για τη ψυχή μου δεν ρωτάς
το κρύο πώς αντέχει
Μα έτσι είναι δυστυχώς
της φύσης μας ο νόμος
όποιος αγάπησε πολύ
στο τέλος μένει μόνος"
