και μικραίν' ο κόσμος
κάτι ποιήματα,
-δωρικές, αέρινες σιωπές,
αρρήτως ομιλούσες-
επιδίδονται σε μια χορογραφία,
λέξεων ηχηρών κι ακατέργαστων!
Δραπετεύουν!
Περνούν ξυστά,
ανάμεσ' απ' του ήλιου τα σπαθιά
κι ατενίζουν ουράνιες πατρίδες!
Δικά μου διατείνονται πως είναι...
Τρέχω ξοπίσω τους ασθμαίνοντας,
με, αμφισβητούμενες ανάσες συμπάθειας
ή και οίκτου πού και πού,
να τους απονείμω τα εύσημα,
του πρότερου έντιμου βίου!
Σκέφτομαι πως αν τα καλοπιάσω,
αν τα φιλέψω κατιτίς,
ίσως επιστρέψουν!
Αρνούνται πεισματικά!
Αγωνίζονται κι αυτά,
για την επιβίωσή τους!
Άνθρωπος χοϊκός, τ' αφήνω λεύτερα...!
Είναι που φοβάμαι και τα ύψη...
Κατερίνα Πήττα
14/05/2021
