"Βλέπω τα μαύρα σύννεφα
να 'ρχονται απ' την Πόλη
και τα μαντάτα που 'μαθα
μες τη καρδιά μου βόλι.
Σκέφτομαι την Αγιά Σοφιά
να στέκει λυπημένη,
τη θάλασσα του Μαρμαρά,
να' ναι ανταριασμένη.
Τόσοι αιώνες πέρασαν,
που είναι τουρκεμένη,
πάντα εκεί όμως όρθια,
λες κάτι περιμένει.
Θέλημα ίσως του Θεού,
ελπίδα που δεν σβήνει,
καμπάνα πάλι ν' ακουστεί
και λειτουργιά να γίνει.
Αχ η ψυχή μου με πονεί,
θέλει να πάω πίσω
και στη Μεγάλη Εκκλησιά,
λιβάνι να μυρίσω."
Κώστας Καρμίρης
