"Μικρή ροδιά μου πως μπορείς να κατοικείς μονάχη,
σ' άνυδρο τόπο και ξερό και νά' σαι φορτωμένη
πράσινα φύλλα και καρπούς κόκκινους σαν το αίμα,
ίσκιος να είσαι δροσερός για τον φτωχό διαβάτη;
Δεν είμαι μόνη ξένε μου έχω την γη παρέα,
έχω πουλάκια στα κλαδιά ξερόχορτα στις ρίζες
στρώμα τ' αγριολούλουδα τριγύρω απ'το κορμί μου,
και ο αέρας τραγουδά μέσα στις φυλλωσιές μου.
Εστάθη ο Χριστός εδώ κάποτε ν'ανασάνει,
έφαγε ρόδι κόκκινο , γλύκανε η ψυχή του
Ύστερα κίνησε ξανά για τον μεγάλο δρόμο,
μα,από τότε, ποτέ πια δεν νιώθω μοναχή μου.
Τίς μέρες τραγουδούν γλυκά σπίνοι ,χελιδονάκια,
και τις νυχτιές στα κλώνια μου κάθεται κουκουβάγια.
Τραγούδι λέει θλιβερό κοιτώντας το φεγγάρι,
φέρνει στροφή την κεφαλή ,μοιρολογεί και κλαίει.
Μικρή ροδιά μου άσε με λίγο να ξαποστάσω,
εδώ που πάτησε ο Χριστός , άγιο είναι χώμα.
Σάν πεταλούδα θα χαθώ ύστερα ,σαν αχτίδα,
που από μαύρο σύννεφο κρύβεται να γλυτώσει.
Ίσως να γίνω θλιβερό γλυκόπικρο τραγούδι,
ίσως μια κατακόκκινη του κάμπου παπαρούνα.
Ίσως κατάλευκος ανθός της Παναγιάς κρινάκι,
ίσως αγκάθι που ανθεί ,στου Ανθρώπου το κεφάλι."
