Τα χρόνια μου πενήντα-δυο,
πενήντα-δυο πασχαλινές καμπάνες έχω ακούσει
κι αμέτρητες του Πάσχα αγκαλιές
μες στην καρδιά μου γίναν Αναστάσιμες χαρές.
Μα τούτο το φριχτό καιρό
σήμαντρα της Ανάστασης κάνεις δεν θα ακούσει
ούτε το Άγιο φως τα σπίτια θα φωτίσει
για να λαμπρύνει πιότερο του Πάσχα τη χαρά
με Θείο φως αγάπης η γιορτή να ξεχειλίσει.
Οι εκκλησίες μοναχικές, κλεισμένες σαν τις φυλακές
χωρίς τα δάκρια των πιστών
κρυστάλλινα διαμάντια τα πάθη να στολίζουν
κι οι μυρωμένες πασχαλιές
π'ανθίσανε σαν προσφορά για του Χριστού το θάνατο,
του κάκου περιμένουν
θρήνος για Κείνον να γινούν και ταπεινά να μαραθούν
στον επιτάφιό Του.
****
Μια σκέψη γέννησε ο νους.....
που 'ρθε και στάθηκε πα' στης ψυχής τη λυπημένη άκρη,
Η Ανάσταση που ζει μες στης καρδιές
ηχεί, απ' τ' ουρανού το θόλο, με σήμαντρα αγγέλων,
τα σώματα τα κάνει εκκλησίες
που υμνωδούν με θείες προσευχές.
