Για την Παγκόσμια ημέρα ποίησης έγραψα κι εγώ κάτι, λίγο μελαγχολικό όμως. Ίσως ο καιρός, ίσως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολλές οι αφορμές και η διάθεση διαρκώς σε ένα ασανσέρ, που σπάνια πάει στους πάνω ορόφους...
Έστω κι έτσι προχωράμε και δεν το βάζουμε κάτω.
"Ψεύτικη ζωή"
Δεν ξέρω αυτό που νοιώθω,
αν το νοιώθουν κι άλλοι,
χάσαμε το νόημα τελικά.
Γίνανε όλα άνοστα
κι η λύπη μου μεγάλη,
που κινείται ο κόσμος στα ρηχά.
Περάσανε τα χρόνια,
μα ακόμη το θυμάμαι,
ήμασταν κι εμείς μικρά παιδιά.
Ζούσαμε με λίγα,
μα αυτό δεν μας στερούσε,
να 'χουμε γεμάτη τη καρδιά.
Ψεύτικα όλα έγιναν,
ψεύτικη η αγάπη,
ψεύτικη ακόμη κι η χαρά.
Ψεύτικο χαμόγελο,
ψεύτικο το δάκρυ,
ψεύτικη η ζωή μας γενικά.
